Od Jacoba CD Katariny

Położyłem powoli dłoń na jej głowie.. Miała bardzo, ale to bardzo miękkie włosy. Ogólnie cała była zadbana. Następnie otuliłem swoimi ramionami cieplutkie ciało dziewczyny, której imienia wciąż nie znałem. Nie protestowała, a chciałem ją mieć przy sobie.

 - Miła damo.. czy nie mógłbym wpierw poznać imienia twego? – spytałem z kulturą typową dla szlachcica.

Tak jakoś wzięło mnie nie na to wszystko. Bycie miłym.. bycie czułym.. bucie spokojnym i w razie czego podporą. Takie było chyba moje zadanie. Nie kochać, tylko opiekować się. W końcu już od dzieciaka zajmowałem się siostrą.

Dziewczyna lekko zbliżyła się do mojego ucha i szepnęła:

 - Katarina.

Jej imię było piękne i wyjątkowe.

 - Jacob – wesoło odparłem. – Nalezę do Dworu Dnia..

Reakcja dziewczyny była niemal natychmiastowa.. przygniotła mnie do drzewa i wyjęła broń. Trzymała ją przy brzuchu.. ja ze spokojem spojrzałem jej w oczy. Wiedziałem tylko jedno.. ale bo teraz zginę, albo jakoś się wyratuję, chciałbym jednak jak już zachować szansę na jej zaufanie gdy przeżyję. Nie bałem się. Wiedziałem, że dziewczyna nie jest zła ani nic. Nawet towarzyska i miła. Ale jakieś tam głupie zasady w Dworach zakazywały przyjacielskich kontaktów z członkami innego Dworu. Pewnie dlatego jest tak.. smuci mnie to.. spuściłem wzrok.

 - Rozumiem, że klany walczą między sobą.. nie chce, byś miała przeze mnie problemy.. – powiedziałem znów zaglądając w jej rozgniewane spojrzenie.

Delikatnie wziąłem jej broń i przyłożyłem ostrzem przy sercu.. nie opierała się.. jak przed moimi ramionami nim dowiedziała się z jakiego klanu jestem.

 - Możesz to zrobić.. jestem szczęśliwy, że cię poznałem.. – odparłem i położyłem na chwilkę dłoń na jej policzku przecierając go kciukiem.

Następnie zamknąłem oczy i czekałem.. co się stanie.. jak się stanie. Nie znam uczucia śmierci.. a swe życie zamiast oddać bliskiej.. umierającej osobie.. powierzam dziewczynie.. dziewczynie której jeszcze wczoraj nie znałem.. czyżbym upadł już na samo dno samotności..?

[Katarina?]